Las

Dość obszerny las. Jest raczej rzadko odwiedzany i większość ludzi odpoczywa przy jego skraju niż wewnątrz tajemniczego i dość starego boru. Można napotkać tu dziwnych ludzi zlecających jeszcze dziwniejsze zadania oraz przeciwników w postaci różnego rodzaju opryszków i zwierząt zamieszkujących pradawną puszczę.

Niektórzy z dziwnych zakapturzonych postaci w zamian za misję podzielą się z nami swoją wiedzą... W tym wiedzą dotyczącą technik...

Im była coraz bliżej tym energia była coraz silniejsza, wciąż nie wiedziała do kogo należy, ale była jej znajoma. Oprócz tego były jeszcze dwie osoby, na pewno nie byli to ludzie z jej rasy. Nagle zatrzymała się tuż nad lasem. Teraz już była pewna! Była tak blisko, że doskonale wiedziała do kogo należy ta złowroga aura! Natychmiast wylądowała na ziemi w obawie, że i on wyczuje ją. Czy to, aby na pewno była prawda? Czy to Van, on, który zostawił ja kiedyś na pastwę losu? Zacisnęła aż pięść, czego zazwyczaj nie robiła. Czekała ciągle na bieg wydarzeń, nie wiedziała kompletnie co teraz zrobić, żałowała że w ogóle tutaj przyleciała, mogła się wycofać, a tak? On już w tej sekundzie może wiedzieć, że ona jest tutaj w pobliżu. Teraz nie było sensu już się wycofywać, usiadła na kamieniu blisko jakiejś niewielkiej rzeczki.

Miała wciąż przymknięte powieki próbując się skoncentrować na tym co działo się niedaleko tego miejsca. Było to dość dziwne, ale czuła każdy atak na Vana tak jakby tam była tuż obok i patrzyła na to wszystko. Nie potrafiła jednak stwierdzić dlaczego do tego doszło, ale wiedziała że jego bardzo łatwo rozzłościć i te dwie istoty najwyraźniej o tym nie wiedziały. Postanowiła, że zainterweniuje tylko wtedy, gdy będą bliscy śmierci... któreś z nich. Nie lubiła walk i nie chciała tego robić, tylko gdy wyniknie taka potrzeba. Kurczowo ściskała dłonie na rogach sukienki kołysząc się w tył i w przód. Sama nie wiedziała, co ma zrobić w tej sytuacji, ale zdawała sobie sprawę, że zaraz po walce musi się ulotnić i to drogą pieszą, aby nikt nie wyczuł jej energii. Tego nie chciała i bała się tego jak ognia.

Był nad lasami, leciał przecinając powietrze wciąż patrząc w dół. Szukał wzrokiem młodej halfki nawet teraz mógł być pewien że to jej ki. Choć zamaskowała je wiedział że nie wzleci wtedy ją zauważy i równie z powietrza. Takie próby nic nie dawały musiał ruszyć pieszo no trudno. Opadł na ziemię powoli by nic nie zniszczyć tym razem i szedł spoglądając to tu to tam.
- Eh... April! no wyłaź wiem że się tu schowałaś bo inaczej zrównam las z ziemią a tego byś nie chciała... hehe...
Ten plan zadziała jeśli dobrze pamięta halfkę to nie pozwoli na tak wielkie zniszczenia i po prostu się ujawni tu i teraz. Czyste zagranie taktyczne jak to mówią...

Wiedziała, że wygrał, a tamtym nic nie jest... odetchnęła z ulgą, teraz zostało jej tylko wrócić do domu jak najszybciej. To nie było takie łatwe, czuła jak aura Vana zbliża się coraz szybciej, a ona już nie miała totalnie szans, zastygła w bezruchu, nie wiedziała co zrobić. Nagle usłyszała jego chłodny głos, na jej plecach pojawiły się ciarki. Pamiętała jak raz w stołówce się przekomarzali, nie mogła tego zapomnieć. Zacisnęła mocno swoje małe piąstki i wyszła zza drzewa stojąc tuż za nim. Przed moment się nie odzywała, a wiatr rozwiewał jej długie, kruczoczarne włosy i białą niezbyt długą sukienkę.
- Zawsze lubiłeś niszczyć... nawet jeśli nic Ci to nie wadziło. - odezwała się w końcu, on ciągle stał do niej tyłem. - Dlaczego mnie szukasz?
Pytanie było proste, a ona oczekiwała odpowiedzi, nie miała pojęcia skąd się u niej wzięła ta chłodność w stosunku do niego, zwykle taka nie była, ale doskonale pamiętała jak kpił z niej w stołówce, a tego nawet jej malutka duma nie mogła przeżyć.

- Nareszcie, chłodna tylko dla mniej heh miło to odczuć... No co nie cieszysz się że przeżyłem. Już podczas bitwy odczułem Ki ale się nie pojawiłaś więc ich zostawiłem przy życiu...
Dobrze pamiętał wszystkie sytuacje w których uczestniczyła szaloną akcje w sali treningowej również ale teraz znów się spotkali. Ciekawe czy się zmieniła choć odrobinę jak na razie nie było tego widać.
- Eh gdzie twój strój... Czyli trafiłaś tu wcześniej mam rozumieć. Dobrze nie ważne, jesteś sama na tej planecie?
Musiał wiedzieć niektóre rzeczy na wypadek gdyby dziewczyna była śledzona kto wie czy w ogóle zauważyła by to. Latała przebrana jak gdyby nigdy nic i wtapiała się w tłum czego mu brakowało. Tylko co teraz jaką taktykę obrać gdzie odejść i co zrobić.
- Hmm... Trudno odlatuję.

- Chyba nie myślisz sobie, że mogłabym wyrzucić swój strój, bo jeśli tak to jesteś totalnym ignorantem! Co ja mówię, przecież zawsze nim byłeś prawda? Nic się nie zmieniłeś... nadal jesteś pysznym, zadufanym w sobie cwaniakiem, który myśli, że wszystko mu wolno. Nie znoszę takich, a nawet śmiem twierdzić, że gardzę. - parsknęła, a na jej twarzy pojawił się dawno nie widziany ironiczny uśmieszek, którym traktowała tylko Vana od momentu spotkania w stołówce. - Tak, masz rację jestem tu od jakiegoś czasu i nie wyróżniam się z tłumi w porównaniu do Ciebie, wyglądasz śmiesznie w tym zniszczonym kombinezonie na dodatek przykuwasz uwagę wszystkich dookoła. Życie Ci niemiłe, są tutaj istoty dużo silniejsze od Ciebie, a to zwraca ich uwagę. Dumą ich nie pokonasz...

- Co?! Jak ty śmiesz tak do mnie mówić... Napuszona halfka nic tu po mnie baluj nadal w swoich sukniach...
Wziął powolny krok i z drugim ruszył przed siebie w rozchodzący się las. Nie potrzebował jej słownych ataków na swoją osobę niech się cieszy że nie wrócił i nie posłał w zaświaty a mógł. Za chwile zniknie jej z oczu i coś sobie znajdzie do roboty pierwszym będzie dobra kryjówka żeby tamta dwójka nie zachciała złożyć mu wizyty w ciemno. Oszczędził ich ale to nie znaczy że mogą być tak nieszkodliwi jak do tej pory.
" Hmm... Nie dam się od tak poniżać doigrałaś się... Tak lubisz spokój proszę bardzo..."
Szedł nadal przed siebie tworząc minimalne kule Ki wielkości piłeczki palantowej i wyrzucał na boli przed i za siebie. Demolował najbliższe drzewa, krzewy i to co trafił przy okazji też. Nie zwracając uwagi na nic nadal spacerował oddalając się.

- Przestań! No mówię Ci przestań! - wykrzyknęła głośno tupiąc nogą, wzniosła się w powietrze i spojrzała na niego gniewnie lądując tuż przed nim. Była od niego zdecydowanie niższa i ledwo sięgała mu do klatki piersiowej, podniosła głowę do góry. - No chyba Ci powiedziałam żebyś przestał! Czy daje Ci to taką radość, gdy niszczysz wszystko dookoła? Nie rozumiem o co Ci chodzi, co Cię tak strasznie boli, że tak się zachowujesz! Nawet nie dasz sobie niczego wytłumaczyć tak bardzo jesteś zadufany w sobie. No przestań!
Ostatnie dwa słowa wykrzyknęła już bardzo głośno spoglądając w jego błękitne oczy, jej twarzy przybrała już nieco mniej ostrych rys i sama zaczynała łagodnieć w środku.
- No proszę przestań. - powiedziała dużo łagodniej czekając na jego reakcję, ale po nim spodziewała się wszystkiego, nawet tego że ją po prostu uderzy.

Stał przed nią nie odzywając się nawet najmniejszym słowem gdy skończyła paplaninę założył rękę na rękę i westchnął. Zawsze musi mu coś wytykać nigdy nie da za wygraną, wiecznie coś. Nie zrobi źle, zacznie demolować jeszcze gorzej nic tylko humorki halfki. Czas rozwiać cisze.
- No i co to wszystko... Idę dalej wracaj do swoich sukienek. Heh zadufany? To co jeszcze tu robisz... Możesz lecieć sobie do siebie...
Wskoczył na drzewo i oparł się o gałąź jakby to miało być jego tajemne miejsce. Nie ruszało go szczerze mówiąc czy go znajdą czy nie. Był dumny i tyle nie oczekiwał nic sprawdził czy to na pewno April a teraz już ma naoczny dowód.

- Wiesz, że nie o to mi chodzi! - wykrzyknęła unosząc się wysoko, aby być tuż obok niego. - Leć ze mną, musisz się przebrać, wykąpać i na pewno jesteś głodny znając Ciebie. Proszę tylko o to, jeśli nie będziesz chciał dłużej zostawać to Cię nie zatrzymam. Chodzi mi tylko o to, abyś nie był tak rozpoznawalny w tym świecie, no chyba nie chcesz być znany z dziwacznego stroju? W twoim przypadku wolałbyś na pewno z siły. Nie dąsaj się już ani nie obrażaj, nie zatrzymasz się długo jeśli nie będziesz chciał.
Wątpiła w to, czy go to przekona, ale postanowiła jednak spróbować, w duchu obawiała się, że w takim stroju szybko może zostać zauważony i zaatakowany przez dużo silniejszych niż on. O czym ty w ogóle myślisz, przecież nie zależy Ci na tym dupku! - przeszło jej przez myśl, ale natychmiast zastąpiła ją inna - Przecież jest taki zadufany w sobie, ale i też... nie! tak nie myśl, wcale to nie jest urocze!

- Słucham!? Ja mam zmienić strój nigdy w życiu jest jak moja druga skóra... Łaski jedzenia też nie potrzebuje zawsze mogę coś znaleźć na własną rękę...
Choć prawdą było że prócz kąpieli w rzece nic nie jadł kompletnie nic. To aż dziwne w sumie trzyma się na samej Ki i wodzie. Jeżeli pójdzie to wygra i okaże słabość April że poddał się jej woli a tak być nie będzie.
- Niech będzie mogę się przewietrzyć i polecieć w twoi kierunku nic więcej...
Tyle wydukał z siebie by nie dać jej tej satysfakcji przekonania go do przyjścia w jej progi. Dobrze wiedział że jeszcze się zacznie z nim drażnić a to będzie jeszcze wykorzystywać. Uniósł nogi i powoli wznosił się w powietrze nadal trzymając ręce założone na siebie, nie miał zamiaru zmieniać zachowania był obrażony i tyle.
- Możemy już lecieć...? Jeszcze muszę czekać...Ghhh...

- Jasne, to niedaleko, lećmy. - powiedziała i natychmiast skierowała się w stronę swojego domu, w sumie to nie był jej, ale skoro to wysprzątała i jakoś urządziła to można było tak powiedzieć. - Od razu wyczułam twoją energię i aż się zdziwiłam co tutaj robisz...
Nie uzyskała jednak żadnej odpowiedzi, więc zaniechała jakiejkolwiek rozmowy, po prostu leciała i milczała zastanawiając się jakie będą kolejne kroki Vana, zmienił się trochę. Wcześniej zdecydowanie więcej gadał, teraz już czynił. Jego zachowanie i gadanie również się zmieniło, ale w sumie nic dziwnego nie widziała go tak długo. Zdawała sobie sprawę, że gdyby te wszystkie słowa wypowiedział ktoś inny to na pewno leżałby teraz w kałuży swojej krwi.

zt- Hassika(opuszczona farma)