Centrum Wioski

Opis: Serce wioski, przez to miejsce przechodzi najwięcej ninja w różnych sprawach choćby oddać się wyczerpującym rozmową czy zabawą. Każdy znajdzie tu kogoś do konwersacji, pomoc również jest mile widziana. Właśnie z tego miejsca najłatwiej trafić do poszczególnych zakątków wioski Kayego. W ukryciu znajdują się bardzo dobrze wyszkoleni ninja ujawniają się tylko jeśli wymaga tego sytuacja. Bezszelestni i zabójczy.

- Można przeprowadzić różnego rodzaju tranzakcje
- Znaleźć wolnego słuchacza jak i zadania.

Wleciała do wioski, ale tuż przed samą bramką opadła na ziemię, postanowiła nie robić niczego co mogłoby ją w jakiś sposób zdradzić, spodziewała się, że ludzi jej rasy jest tutaj na pewno więcej, a ona nie zamierzała się ujawniać. Gdy tylko wkroczyła do centrum wioski usłyszała gwary i dość głośne rozmowy. Zerknęła na siebie- na szczęście nie wyróżniała się niczym specjalnym, miała na sobie białą sukienkę. Rozglądała się dookoła, zatrzymywała co jakiś czas na jakimś stoisku uśmiechając od ucha do ucha mijającym przechodnim. Bardzo jej się tutaj podobało i już żałowała, że nie przychodziła tutaj wcześniej. Większość odpowiadała jej uśmiechem, co ją jeszcze bardziej cieszyło. Wioska była zdecydowanie kolorowa i przyjazna wszystkim. Swoją energię natychmiast zmniejszyła do poziomu ziemskich istot w obawie przed tym, że ktoś ją rozpozna i może być widziana jako wróg.

Wszystko było w porządku nie wyróżniała się niczym mogła bezpiecznie przemieszczać się po wiosce. Mieszkańcy byli mili rzucali tysiącem uśmiechów i nic nie zapowiadało kłopotów. Nie dostrzegła nawet że wiele męskich oczu obraca się spoglądając na gościa wioski Kayego. Zabawy wciąż trwały i nie było widać końca a we wszystko wchłonęła się April. Beztrosko przechadzając się została zauważona przez pewnego jegomościa, młodego okrytego w dobrej jakości szaty. Podszedł bliżej i on jeden poznał że nie pochodzi stąd nie z tej wioski ale być może z bardziej oddalonych miejsc. Wyraźnym krokiem zbliżył się i żeby nie spłoszyć halfki zrobił łuk.
- Piękny dziś dzień Pani, a i pragnienie w taki rośnie..
Trzymał w ręku owoc który uniósł i podał młodej saiyance z uśmiechem na twarzy. Nawet w geście był inny bardziej przypominający jakiegoś szlacheckiego młodzieńca.
- Proszę nie krępuj się, to tylko owoc a na pewno zasmakuje ręczę o to swoją skromną osobą... A i wybacz jestem Jardir

Przeraził ją sam fakt, że ktoś ją zaczepił, totalnie się nie spodziewała. A tego, że była osoba płci męskiej... już kompletnie. Wytrzeszczyła swoje błękitne oczy, z których jak zawsze bił tajemniczy blask i spoglądała na niego. Nie wiedziała sama co ma powiedzieć, po prostu ją zatkało, a na jej twarzy pojawiły się widoczne rumieńce z zawstydzenia. Musiało wyglądać to dość dziwnie i komicznie, gdyż stała i po prostu się nie odzywała. W końcu ukryła na moment twarz w dłoniach.
- Ja... ja...ja... przepraszam...A...A...April. - powiedziała co chwilę jąkając się, gdyby mogła to najchętniej zapadłaby się w takim momencie pod ziemię. Ze zdenerwowana zaczęła oplatać jeden ze swoich czarnych kosmyków wokół palca spuszczając głowę. - Dziękuję za owoc, to miłe...
Nie wiem nawet co zrobić! Uciec! Nie no, tak nagle nie mogę pobiec, to będzie dość dziwne! Może on sam da mi spokój, na pewno, ale dlaczego mnie zaczepił? Czyżby wiedział?! O nie! A co jeśli on wie kim jest i co gorsze jest tej samej rasy, albo chce mnie stąd wykurzyć! Niepotrzebnie tutaj przychodziłam- skarciła siebie w myślach.

- Proszę wybaczyć nie chciałem Cię wystraszyć... Hmm może w ramach przeprosin mogę zaproponować coś równie pysznego jak poprzedni owoc o ile się zgodzisz April. Znam dobrze to centrum jeśli tylko się zgodzisz...
Był uśmiechnięty ale gdy mówił jego oczy błyszczał i to ona zbierały całą uwagę słuchacza. To była prawda Jardir znał centrum bardzo dobrze pochodził z bardziej szanowanych rodów ninja i był najmłodszym z jego pełnoprawnych przedstawicieli ale też najzdolniejszym. Dobry a zarazem przesadnie uprzejmy dla pań. Nie często się zdarza by jego uwagę przykuła któraś z dziewcząt tej wioski.
- A wiec jak, zgodzisz się bym dotrzymał Ci towarzystwa?

- Ja... hm... dobrze... prowadź w takim razie... - wyszeptała niemal szeptem, wstyd odebrał jej całą odwagę, nie potrafiła nic z siebie wykrztusić, natychmiast zasłoniła część twarzy włosami, wolała aby nie widział jak z każą chwilą się czerwieni nie wiedząc co ma nawet powiedzieć. - Hm... a więc... no... ten... długo tu mieszkasz?
Sama nie wiedziała jak ma zacząć rozmowę, co powiedzieć, a cisza zrobiła się niezręczna, idąc obok ciągle zakrywała się swoimi długimi, kruczoczarnymi oczami i nawet na niego nie patrzyła, bo bez tego miała spąsowiałe policzki.
- Dlaczego mnie zaczepiłeś? Akurat mnie? - spytała już trochę odważniej, ale wciąż cichutko, chciała mieć pewność, czy on cokolwiek wie.

- Dlaczego?. Po prostu znam tutaj ludzi a wyglądasz mi bardziej na pochodzenia Aurory... Czy długo, już trochę tu jesteśmy.
Zmierzali bardziej na granice centrum gdzie było ulubione miejsce Jardir'a jeśli chodziło o zaspokojenie smaku. Tak, były tam najcudniejsze rzeczy a właściciel dobrze znał chłopaka więc gościł go każdym razem. Dotarli na skraj i musieli minąć jeszcze tylko kawałeczek... Aż...
" Skakała jak rozszalała, pędząc na złamanie karku przed siebie... Dostrzegła odzianego w szaty chłopaka i wyskoczyła w górę... Katon!!!..."
Nagle istna ognista fala w kształcie rozerwanej kuli runęła na Jardir'a. Chłopak spostrzegł to dużo szybciej niż można by było się tego spodziewać. Podskoczył nad April i jedną otwartą dłonią przebił płomienie hamując ich lot.
" O Cholera... pomyłka... Ap mnie zabije... Trzeba wiać..."
- Dziwne jaki ninja ćwiczy czy atakuje w biały dzień i to na obrzeżach centrum. Chyba nikomu nie podpadłem hehe... Czyżby ktoś troskliwy.
Zaśmiał się i odwrócił do April z uśmiechem jakby dostrzegł kto to, jego oczom nic nie umknie. Zwrócił uwagę na dłoń lekko ponacinaną syczącymi płomieniami ale były płytkie choć cześć rękawa zniknęła tak przed łokieć.
- I jesteśmy proszę bardzo... Co byś spróbowała.?
Podał jej ładny obity płytką drewna kartą na której wyryte były piękne wzory a w środku najsmaczniejsze rzeczy na całej planecie.

Uznała, że tutaj za dużo się dzieje... zdecydowanie za dużo, zauważyła że Jardir nie należał do słabych ninja, ale jeszcze bardziej była zdziwiona atakiem, bo kto to mógł być? Nie widziała tej osoby co oznaczało, że jest zbyt słaba, aby mogła to zrobić. Spojrzała na mężczyznę i spaliła się ze wstydu, nie miała pojęcia co teraz zrobić. Coś w środku podpowiadało jej żeby zwiała, tak będzie najlepiej dla wszystkich, to nie miejsce dla niej.
- Uhm... wybacz... ale... ja... ja....no ten... miło było, ale muszę lecieć. - powiedziała i nawet się nie żegnając wzbiła się w powietrze i dopiero po chwili zdała sobie sprawę co zrobiła. Teraz już na pewno ją zdemaskuje! Nie może się więcej tutaj pokazać, a on nie może jej znaleźć, to niemożliwe. Teraz już jednak nie było odwrotu, bardzo szybko poleciała byle jak najdalej od tego miejsca. Czuła jak jej policzki są wciąż rozpalone dziwnym żarem, wstydem, byle jak najszybciej do domu- takie były jej myśli. Miała nadzieję, że ów tajemniczy mężczyzna nie będzie jej nawet szukał, tak będzie najlepiej dla wszystkich, nie chciała zostać odkrytą, a już zrobiła nierozważny krok wzbijając się w powietrze.

zt- opuszczona farma

Czuła się lekko zmieszana, bo wiedziała, że nie powinna była tego robić, ale stało się i nie było odwrotu. Nie chciała po pierwsze wracać do tej okropnej wioski w obawie, że spotka Jardir'a. Tego już totalnie nie chciała, więc co chwile oglądała się za siebie jakby obawiała się, że może czaić się na każdym rogu. W końcu znalazła odpowiednie stoisko, na którym proponowali wszelakiego rodzaju naprawy. Stanęła na przeciwko sprzedawcy i pokazała pancerz.
- Czy da się to naprawić? - spytała, przy okazji rozglądając się po różnych rzeczach, wzięła to co najbardziej uznała za godne uwagi- rzeczy były w ciemnych kolorach, górowały czarne, granatowe, ciemnoniebieskie podkoszulki, ciemne spodnie. - No i jeszcze biorę to.

Sprzedawca spojrzał na uszkodzony pancerz i otworzył szeroko oczy. Nigdy wcześniej nie miał okazji trzymać w ręce czegoś tak twardego a jednocześnie lekkiego i rozciągliwego. Jeżeli miał choć spróbować zająć się tym kawałkiem ochronnym to potrzebuje wiedzy na ten temat a takiej nie posiadał.
- Przykro mi ale ja nawet nie wiem z czego jest zrobiona... Tym bardziej nie będę potrafił jej naprawić... Co do rzeczy oczywiście są na sprzedaż może nawet zrobić tak że za ten pancerz dam pani pełny wybór wszystkiego tutaj... Myślę że to dobra cena...
Handlarz najwidoczniej był ciekawe towaru dziewczyny i chciał się nim pobawić w swoich rękach na spokojnie oferując swoje rzeczy które tak ochoczo oddawał.

- O nieee, nie mogę go oddać. - odpowiedziała stanowczo, wolała nie wyobrażać sobie miny Vana, gdyby dowiedział się o tym, aż po jej plecach przeszły dziwne ciarki. - Jedyne czego chcę, jeśli nie potrafi pan jej naprawić to zapłacić za ubrania w rozsądny sposób, bo jeśli się pan nie zgodzi to po prostu pójdę na inne stoisko. O ile wzrok mnie nie myli jest ich tutaj pełno.
Postanowiła rozegrać to profesjonalnie, ani w myślach nie miała, aby oddać pancerz, pewnie najchętniej by go zbadał i dowiedział się o jej ludzie co nieco. Postanowiła polecieć jeszcze dzisiaj do innego miejsca, tam gdzie pojedynkował się niebieskowłosy z nieznajomymi i poprosić o pomoc w naprawie.

- Dobrze, dobrze niech się pani uspokoi... Niech będzie standardowa forma zapłaty jejku...
Handlarz spakował wszystko co wybrała halfka i oddał w jej ręce po prostu coś na kształt tak świetnej zbroi mogło by uczynić go bogatszym. Jednak nie udało mu się jej pozyskać w żaden sposób.
- Proszę bardzo... Jeżeli jeszcze nie straciłem okazji to sprowadzę przyjaciela który obejrzy ten przedmiot może on coś poradzi... Ale to dopiero w najbliższych dniach.

- Dobrze w takim razie zgłoszę się tutaj za parę dni... tymczasem dziękuję bardzo panu. - powiedziała delikatnie uśmiechając się i machając mężczyźnie na pożegnanie, wbiła się w powietrze i postanowiła jak najszybciej wrócić do domu. Zastanawiała się co zrobić z pancerzem, przecież w takiej formie nawet nie będzie ochraniał Vana, więc noszenie go było bez sensu. Głośno westchnęła ostatnim spojrzeniem opuszczając miasto, cieszyła się że nie spotkała żadnej ''znajomej'' twarzy.


zt- opuszczona farma